Klein.  Zeer klein.  Dat is de luchthaven van het Boliviaanse Sucre.  We wandelen over het tarmac, waar we net uit de Canadair van Amaszonas zijn gestapt.  Enkele tientallen meter verder staan we met bagage buiten de luchthaven, waar onze gids en chauffeur ons opwachten.

Meteen bij aankomst in Sucre blijkt al dat deze levendige, sfeervolle stad heel wat te bieden heeft.  Het oude koloniale centrum is bezaaid met prachtige gebouwen uit de Spaanse periode.  Een bezoek aan de stad, bijgenaamd ‘La Ciudad Blanca’ (Witte Stad) is niet volledig zonder binnen te lopen in het Casa de la Libertad.  In dit schitterende 17de-eeuwse koloniale paleis werd in augustus 1825 de onafhankelijkheid van Bolivië uitgeroepen.  Sindsdien is Sucre de grondwettelijke hoofdstad van het land, terwijl in realiteit de regering vanuit La Paz bestuurt.  Dit levert een juridisch-politiek geharrewar, maar daar trekken we ons geen bal van aan.  We genieten met volle teugen van de gezellige drukte in de stad, vinden rust in de prachtige binnentuintjes van kloosters die her en der in de stad verspreid liggen en laten ons overspoelen door de geuren en kleuren van de overdekte markt.  We ronden af op de ‘mirador’ aan het Plaza Pedro Anzúrez.  Het terras is daarvoor ideaal: met een lokaal biertje in de hand kijken we uit over de stad en de omliggende bergen.  Mooi meegenomen is trouwens dat de stad beschikt over een bijzonder aangenaam klimaat: niet te warm, niet te koud, niet te droog of te vochtig.

Op zondag vindt er in Tarabuco, op ca. 60 km. van Sucre, een grote markt plaats, beroemd in heel Bolivië.  Het is een levendig en kleurrijk spektakel, met groenten en fruit in overvloed die worden aangeboden door lokale indianen in hun typische kledij.  Op de zondag dichtst bij 12 maart viert de hele stad feest.  Tijdens dit ‘Pujllay’ herdenkt men de slachtoffers van een veldslag in 1816 met een overdaad aan lokale muziek en typerende kostuums.

We laten Sucre achter ons en al snel rijden we door indrukwekkende landschappen.  We volgen een eindje de Pilcomayo (komt van het Quechua Pillcumayu, wat Rode Rivier betekent).  De rivier wordt overstappen door de Puente Mendes, een indrukwekkende hangbrug uit het eind van de 19de eeuw, aangelegd om de route van Potosí naar Sucre veiliger te maken.  Voorheen moest men namelijk door de rivier waden.  Nadat de rivier plots een heel regiment soldaten de dood had ingesleurd, besliste de toenmalige generaal om een brug aan te leggen.  Heden te dage doet de brug enkel nog dienst als nationaal monument en kan de passant genieten van het uitzicht van op de brug.

Potosí, naar eigen zeggen de hoogste stad ter wereld, wordt ook gekenmerkt door een koloniaal karakter.  De Spanjaarden haalden er een aanzienlijk deel van hun rijkdom, helemaal te danken aan de Cerro Rico, de ‘rijke berg’.  Hieruit haalde men zoveel zilver en mineralen dat de berg nu ook de bijnaam ‘kaas met gaten’ heeft gekregen.  Het maakte Potosí toen wel de rijkste stad op aarde.  In het Casa de la Moneda werd het zilver verwekt tot muntstukken; vandaag de dag is het een van de belangrijkste musea in heel Bolivië.  We zien onder meer schilderijen, munten, smeltovens en werktuigen.

We verlaten Potosí niet zonder eerst in de gatenkaas te duiken.  Getuigd met een waar mijnwerkerspak, inclusief hoofdlamp en rubber laarzen, begeven we ons in de nauwe mijngangen.  Ongelofelijk hoe de mijnwerkers, jonge knapen, hier dag in dag uit hun dagen spenderen voor een habbekrats.  We overhandigen hen de kleine geschenken die we aankochten voor hen: frisdrank en een zakje cocablaadjes.  Het kauwen op deze blaadjes onderdrukt de honger en maakt de fysieke inspanning minder zwaar.  We brengen nog een offer aan de mijngod en verlaten onder de indruk dit donkere, vochtige hol.  Wat een contrast met de felle zon buiten.

Sucre en Potosí kunnen perfect gecombineerd worden met een meerdaagse ontdekking van de zoutvlaktes, lagunes en woestijnen in zuidwest Bolivië.