Wat hebben de paarden van Oezbekistan te maken met de zijde van China? Zonder het sterke Oezbeekse paardenras zou de zachte Chinese stof misschien nog eeuwenlang een goed bewaard geheim gebleven zijn voor de buitenwereld. De bal ging meer dan 2000 jaar geleden aan het rollen toen de Chinese keizer Wu één van zijn generaals naar Centraal-Azië op ontdekkingstocht stuurde.

De man kwam terug met paarden uit de Ferghana-vallei, nu Uzbeeks grondgebied. Krachtige paarden, die had de keizer nodig voor zijn leger. In een mum van tijd bracht hij het hele gebied tussen China en de Ferghana-vallei onder zijn controle. Het was het begin van een handelsroute, die een Duitse baron in de 19de eeuw de naam “Zijderoute” gaf. De zijdeproductie is meegereisd. Vandaag vinden we in de Ferghana-vallei nog altijd kleine zijdefabriekjes.

De vrouwelijke vlinders worden er bevrucht door mannetjes, en leggen maar liefst 500 eitjes die na enkele weken veranderen in rupsen. Die krijgen de blaadjes van de moerbei-boom te eten. Zorgvuldig gewassen en gekeurd, want de rupsen zijn waardevolle beestjes. Het duurt dan niet lang voor de rupsen beginnen te spinnen; ze persen draden van sap uit en een soort van lijm die de boel bij mekaar houdt. Dat is dan de cocon waarin ze zich normaal ontpoppen tot vlinder. Maar de kwekers zijn hen te snel af. De rups mag geen vlinder worden, want die zou de cocon doorboren en onbruikbaar maken. Dus houden ze de cocon in hete waterdampen om de rupsen te doden. Daarna wordt de cocon in warm water geweekt zodat de draden loskomen. Elke cocon levert een ragfijn draadje van 1 kilometer lang! Dat is de zijdedraad.

Daar gaan de Oezbeken dan mee aan de slag om hun wereldvermaarde zijden tapijten te maken. Handgeknoopt en van hoogstaande kwaliteit.